In die tijd chatte ik op IRC in rooms die als onderwerp "swingen" droegen. Ik was in die tijd vrijgezel, kon vrij gaan en staan waar ik wilde en hoefde feitelijk alleen met werk rekening te houden. Proberen op tijd naar bed te gaan door de week was de enige beperking die mij uit de chatrooms hield af en toe. Ik had met de vaste bezoekers leuke contacten, maar was altijd duidelijk dat ik een "niet actief swinger" was. De gedachte dat koppels elkaar de vrijheid konden geven om sex met andere te hebben was wel een gedachte die mij altijd enorm heeft bezig gehouden.
Vreemde situaties meegemaakt in die tijd, met een man en vrouw van een koppel apart van elkaar zitten praten over wensen en grenzen waarin na aardig wat uren het advies van mijn kant alleen maar kon zijn om eens goed met elkaar te praten en de wensen uit te spreken. Ze zaten, zonder het van elkaar te weten, met de zelfde wensen en durfde deze niet direct uit te spreken tegen elkaar, bang te de ander shockeren. Dat koppels te weinig met elkaar praten is mij toen heel duidelijk geworden.
Wat mij over die tijd nog wel het meest verbaast is dat er, meestal door mannen, het vooroordeel bestond dat mijn stellige niet actieve rol in het geheel een show zou zijn om juist voor de vrouwen aantrekkelijker te willen zijn. "Playing hard to get" was een veel gehoorde term die mij ten delen viel, iets wat moeilijk uit te leggen is aan mensen die dit vooroordeel hadden klaar. De reden dat dit gebeurde is omdat ik niet voldeed aan het stereotype beeld wat binnen de swingers groepen als "normaal" werd gezien. Ik heb me nooit veel aangetrokken van de mening van anderen, luister er wel naar en ben altijd benieuwd naar wat anderen te zeggen hebben. Maar heb altijd vastgehouden aan mijn eigen waarden en normen die ik mezelf gesteld heb.
In de jaren na mijn ervaringen in de swingers wereld zijn er wat dingen gebeurd in mijn prive leven die het moeilijk maakte voor mij om vertrouwen te hebben in een monogame relatie. Het gevoel van vrijheid en kunnen doen en laten wat ik graag wilde doen had de overhand, weinig rekening houden met de mensen die dicht bij me stonden. Ik heb in deze periode dingen gedaan die de zelfde mensen om mij heen hebben gekwetst. Hier heb ik tot op de dag van vandaag nog veel spijt van.
Nu ik inmiddels getrouwd ben met Eline, heb ik veel mogen leren over de waarde van een relatie. Wij praten veel met elkaar over alles wat op ons pad komt, schuwen niet alles bespreekbaar te maken met elkaar. Mijn monogame overtuiging is volledig terug gekomen in mijn manier van denken en doen. Het feit dat Eline overtuigd polyamorisch is juich ik alleen maar toe. Ik ben enorm blij voor haar dat ze heeft gevonden wat de leegte in haar gevoel kan opvullen.
Echter als het onderwerp ter tafel komt, snappen veel mensen niet dat ik monogaam ben. Zonder te generaliseren, aan de ene kant hoor je van, voornamelijk, mannen dat omdat Eline met iemand anders een relatie kan hebben, ik dat toch zeker ook kan. Dit soort opmerkingen hebben sex als basis. Vrouwen vinden het doorgaans dat de manier waarop ik in de relatie sta mooi. Dat verwijst dan meer naar emotie.
Toch wordt er met regelmaat vreemd tegen mij aangekeken heb ik het gevoel.
Alsof ik ben zoals ik ben, of zeg te zijn zoals ik ben, om een bepaald beeld op te wekken. Ik mezelf een verhaal verkocht heb waar ik naar ben gaan leven en feitelijk mezelf voorlieg. Ik ben, als ik mezelf goed kan inschatten, makkelijk in de omgang, niet bang een gesprek aan te gaan, zelfs altijd nieuwsgierig naar wat een ander bezighoudt. Daarnaast kan ik met vlagen uitdagend zijn naar vrouwen, een flirt aan durf te gaan of een opmerking te maken die op meerdere manieren uitgelegd zou kunnen worden. In dit soort situaties kan het nog wel eens voorkomen dat er gedacht kan worden dat ik toch niet zo monogaam ben als ik zeg te zijn.
En toch kennen deze flirts hun grenzen. Ik zal me niet laten verleiden tot dingen die niet passen binnen mijn overtuiging van monogaam persoon. Hier is voor mij de duidelijke grens die niet overschreden kan worden.
Toch heb ik soms sterk het gevoel, niet dat ik dit kan onderbouwen, dat er van mij wordt verwacht als echtgenoot van een polyamoriste ook deze weg zou moeten bewandelen. Dat dit ook zonder probleem zou moeten kunnen. En waarom vraag ik me dan af, waarom zou ik ook een relatie moeten hebben als mijn vrouw dat ook "mag" van mij? Omdat de evolutie heeft bepaald dat mannen jagers zijn? Omdat het dierenrijk als spiegel zou moeten fungeren voor de mens en monogamie een utopie is? Omdat ik volledig begrijp waarom mijn vrouw de dingen voelt die ze voelt ik dat ook moet voelen? Bizar dat als je dan niet voldoet aan het verwachte beeld je feitelijk in twijfel wordt genomen. In het dierenrijk is 3% van de soorten monogaam. Misschien pas ik in de spiegel die wordt voorgehouden wel in die 3%. Ben ik een van de weinige mannen die geen behoefte heeft aan een andere vrouw naast Eline.
Ik kom graag in contact met andere mensen die anders in het leven staan, die er andere gedachtes op na houden. Juist van deze mensen hoop ik altijd dat er geen vooroordelen afkomen, ik niet bij voorbaat in een hokje wordt geplaatst waar ik niet in thuis hoor.
Ik wil hiermee niet zeggen dat mij dit de laatste tijd is overkomen, tenminste dat vermoed ik niet. Ons bezoek aan het "PAM Lentefeest" was een bijzonder prettige ervaring. Hier kennis mogen maken met een stel waarvan de man ook monogaam is. Kijk er nu al naar uit om verder met deze mensen in gesprek te komen, vooral ook om van hem te horen hoe hij met de vooroordelen omgaat die je als monogaam man in een poly relatie tegenkomt, en met alle andere emoties die erbij komen kijken.
Wellicht zijn er nog meer mensen die dit ervaren en hun gevoel erover willen delen. Ik ben bijzonder benieuwd!
