Dromen zijn van jezelf. Maar soms wil je ze delen.

Ik ben de afgelopen dagen terug gekomen op een vraagstuk wat me al tijden, misschien wel jaren onderhand, bij vlagen bezig kan houden.
Wat is van jezelf en wat is iets van je partner en jou samen.

Laat me mijn gedachten kronkel eerst wat verder toelichten.
Als je aan het dagdromen ben gaat dat vaak sneller dan je kan praten, je laat 101 verschillende voorwaarden en ideeën de revue passeren om uiteindelijk ergens uit te komen wat je aanstaat. Meestal in die dagdromen komen dagelijkse hindernissen niet aan de orde, of ze moeten een onderdeel zijn van die dagdroom. Dit delen met iemand is vaak onmogelijk, simpelweg omdat je niet de hele gedachtengang kan herhalen, en de luisterende persoon zich niet kan inleven in jouw manier van denken van dat moment.

We hebben allemaal wel eens zo'n moment gehad. Een moment dat in tijd maar heel kort duurt, maar in je gedachten wel uren geduurd kan hebben. Hele speelfims kunnen zich afspelen in seconden. Het onderwerp waar je over kan dagdromen wordt denk ik bepaald door je gemoedstoestand.

Als je vaak dagdromen hebt over het zelfde onderwerp is de kans bijzonder groot dat het een diep geworteld verlangen is, waar je uiteindelijk iets concreets mee wil gaan doen. Dit bespreekbaar maken is een drempel die je niet makkelijk neemt. Dit omdat je het volledige verhaal, je gedachtegang en je gevoel wat erbij komt uit moet gaan leggen aan iemand die nog geen idee heeft waar je over gaat vertellen. Dit is vaak een reden om er maar niet over te beginnen vrees ik.

Maar een verlangen naar iets wat in jouw ogen werkelijkheid zou kunnen worden, wil je graag bespreekbaar  maken, ook al weet je misschien van te voren dat is als een bom gaat inslaan. Hoe begin je dat complexe verhaal, je bent waarschijnlijk zelf het begin van de gedachten reeks allang vergeten.

Om een duidelijk verhaal zonder teveel vraagtekens achter te laten is het verstandig om je verhaal goed voor te bereiden, Schrijf het op voor jezelf, zorg ervoor dat als je begint je niet aan het einde of in het midden van jouw verhaal vertelt. De kans dat de luisterende partij je na 2 zinnen al volledig kwijt is, is dan bijzonder groot. Hierdoor verlies schep je onduidelijkheid in wat je uiteindelijke bedoeling is van je relaas.
Zet jezelf een doel voor je eerste gesprek, en werk in je verhaal naar dit doel toe.
Verdeel je complete verhaal in "hap klare brokken", desnoods over meerdere keren met elkaar praten. Geef de andere partij tijd en ruimte om na te denken over wat je hebt gezegd en verwacht niet dat het allemaal de eerste keer begrepen wordt. Vergeet niet dat jij in je hoofd al 101 stappen vooruit bent. Rem jezelf af om ervoor te zorgen dat jouw verhaal, zoals jij het graag wil vertellen volledig aan bod komt. Ben voorbereid op onbegrip en afwijzing en bedenk van te voren hoe je hierop gaat reageren.
Bovenal ben eerlijk en open over wat je wil vertellen.

Ik hoop dat je met deze eerste stappen een flinke stap vooruit kan betekenen in het delen van je verlangen en na wellicht (vele) uren samen dit verlangen veilig om kan zetten in werkelijkheid.

Wie mag het weten?

Iedereen heeft wel een of meer dingen die niet zomaar gedeeld worden met de rest van de wereld. Ze blijven binnen de spreekwoordelijke 4 muren. Het zijn vaak dingen die met taboe of schaamte omgeven worden. Of de onderwerpen gaan de ander gewoon weg niets aan.
Neem nou de uitspraak van Jiskefet "Heb je nog geneukt?". Kom ik een collega tegen die dat spontaan tegen me roept.. Ik zeg ja, wil er verder op in gaan, was dat niet de bedoeling. Niet dat ik dat van te voren niet had bedacht, maar ik lok graag de reactie uit.

Zo bespreek je niet uitgebreid hoe je huwelijk in elkaar steekt, terwijl dit best iets is om trots op te zijn, of je goed advies van iemand kan krijgen als je ergens tegen aanloopt.
Nu weet ik natuurlijk niet of dit bij vrouwen anders gaat, of die deze dingen wel met elkaar bespreken, in ieder geval nooit wanneer ik erbij ben :-)

Nu het thema polyamorie.. Hoe open kan je daar over zijn zonder tegen een muur van onbegrip, vooroordelen en 1001 andere negatieve, onwetende menigen aan te lopen?
Ik denk niet dat ik ooit op mijn werk niet zo 1 2 3 aan een collega ga vertellen dat de vriend van mijn vrouw dit weekeind gezellig komt, of dat ik op tijd naar huis moet doe dag omdat mijn vrouw vroeg weg moet naar haar vriend. Alhoewel ik bijzonder open ben en geen of heel weinig gêne ken, probeer ik toch altijd wat dingen prive te houden of de ander niet teveel voor het blok te zetten. Zeker niet tot ik een bepaalde vorm van zekerheid voel ten opzichte van de ander dat hij het aan zou kunnen om te weten hoe de vork in de staal zit.

Aan de andere kant, zeg hallo!!! het is ons leven, wij zijn er helemaal gelukkig mee en dan zal een ander er een ander oordeel over mogen hebben? Iedereen zou rondom ons heen moeten dansen van blijdschap ( voor ons of voor zichzelf omdat er ogen geopend zijn). Ik verwacht dat als je als man tegen een andere man zegt dat je een vriendin hebt naast je huwelijk, je opmerkingen zal krijgen in de trant van "wow dat heb je goed voor elkaar", "kom je thuis iets tekort" of "gaaf vreemdgaan met toestemming!". Haantjes gedrag maximaal. Vrouwen die een relatie hebben naast hun huwelijk zullen met ongeloof worden onthaalt denk ik. Vrouwen onder elkaar, als in vriendinnen, zullen waarschijnlijk minder veroordelend omgaan met elkaar en zullen openstaan voor de reden waarom en hoe het allemaal practisch in zijn werk gaat.

Polyamorie is een mooi, liefdevol concept wat een schitterende aanvulling op je leven kan zijn als dit bij je past. Maar helaas zal je voorzichtig moeten zijn om het naar buiten te brengen. Vrienden die je echt nastaan kan je, naar eigen oordeel, wel informeren. Collega's zou ik persoonlijk buiten alles houden. Ouders en andere familie is een inschatting die ieder voor zich moet maken, maar ben er voorzichtig mee zou ik willen  adviseren.

Geniet er vooral met elkaar van, dat is denk ik een van de meest belangrijke tips die ik iedereen kan geven. Want uiteindelijk moet je met elkaar op een lijn blijven om het tot een succes te laten komen, en houden.

Zoeken, vinden of gevonden worden..

Eline haar eerste vriend kent ze nu dus een aantal jaar. heel erg bevredigend is het niet voor haar.
Door zijn situatie is hij niet de gelegenheid om veel tijd met haar door te brengen. Dit is natuurlijk ook een keuze die hij maakt. Ik zeg altijd er zijn twee opties in zo'n geval: Tijd en Prioriteit. maar dat heeft waarschijnlijk meer met mijn instelling te maken dan met een realiteit die ik op een ander mag toepassen. Ik probeer het hem ook niet kwalijk te nemen dat hij de keuzes maakt die hij maakt en zijn prioriteit niet wat vaker bij Eline legt.

In alle eerlijkheid kunnen we wel stellen dat Eline op dit moment poly-vrijgezel is en verlangt naar dat extra gevoel wat ze heeft gevoeld in de tijd met haar vriend.

Nu kan je verschillende wegen bewandelen om iemand tegen het lijf te lopen.

Een van de meest voor de hand liggende opties is toch wel internet. Hier kom je echt van alles tegen. Ik gok dat een gemiddelde dating site 70% van de mannen die een vrouw zoekt, deze zoeken naast hun huidige relatie. De vrouw weet van niks, mag ook absoluut niets te weten komen en afspraakjes die gemaakt worden draaien om sex. Oke dit zoeken we niet.

We? ja Eline zoekt en wij hopen te vinden. Zoals ik eerder schreef is Eline completer als mens met een vriend. Gelukkiger ook, dus als ik op dit moment een wens mag maken zou dat zijn dat Eline een "Prins op een wit paard" aan de haak kan slaan. Niet dat we nu niet gelukkig, maar ik weet dat er meer is.

Dus uitwijken naar dating websites die als thema polyamorie zeggen te hebben.
Ok hier is de spoeling mannen die alleen sex willen dunner, je komt profielen tegen van mannen die er bijzonder aantrekkelijk eruit zien en knipogen worden links en rechts uitgedeeld.

Het zou mijn ding niet zijn, je profiel aanmaken, jezelf in de etalage zetten, en wachten tot iemand het licht ziet en denkt bij zichzelf.. Daar ga ik eens een berg energie in steken.
Misschien schrikt het wel af dat ik van alles op de hoogte ben bij menig man. Ik heb werkelijk geen idee. Misschien ben ik wel bevooroordeeld in mijn menig over Eline als ik niet snap waarom de mannen niet voor haar in de rij staan. Ik bedoel ze is geen doorsnee vrouw, een echte vrouw-vrouw, ziet er heerlijk uit,staat open voor enorm veel en ze kan gaan en staan waar ze wil. Niets stiekem, niets moeilijk.

Het is dus niet makkelijk om een serieuze relatie naast je relatie te vinden. We zetten onze zoektocht voort. Hopen te vinden, of gevonden te worden.

En toen was er....

En toen was er het moment daar dat Eline ( mijn lieve vrouw ) haar vriend ging ontmoeten.

Ze had al maanden met contact met hem via een online spel, ze deelden een kleine 2-3 uur per dag met elkaar als ze aan het spelen waren. Er was al een hechte band ontstaan tussen die twee maar nooit een onvertogen woord of toespeling gemaakt van die in de richting zou kunnen wijzen van welke vorm van liefde of verliefdheid dan ook. Toch was er duidelijk *iets* meer tussen die twee.

De eerste ontmoeting op een doordeweekse dag op een terras in het zuiden van Nederland.

Zenuwen aan alle kanten, toch ook wel een vertrouwd gevoel dat het goed zat. Eline in haar auto, ik in de mijne erachteraan. Ik zou op gepaste afstand in de buurt blijven om zeker te weten dat Eline er een goed gevoel bij zou hebben, en dan zou ik terug naar huis rijden.

Na ongeveer een half uurtje een telefoontje met Eline om te horen hoe het aanvoelde, terug onderweg naar huis.
Op zich wel een vreemd gevoel die eerste keer, maar vol vertrouwen. Die zelfde avond honderd uit met elkaar gepraat, nog niet eens over poly of verliefd zijn maar gewoon over dat het goed aanvoelde en dat Eline een heerlijke gezellige dag achter de rug had.

Na de ontmoeting is en even overheen gegaan tot Eline en ik er weer dieper op zijn ingegaan. Wel had Eline in die periode duidelijk weer vlinders in haar buik. Ze speelde nog regelmatig het spel, sprak via skype, luisterde samen naar *hun* muziek.

Lang ging er niet overheen tot Eline de stap durfde te zetten om haar gevoelens met mij te bespreken. Achteraf een leuk bijkomend detail is dat we dit gesprek op onze trouwdag hebben gehad met elkaar.
Ik was niet verbaasd, had in de voorgaande periode duidelijk gemerkt dat ze *iets* deelde met hem wat ze niet met mij had. Ik voelde het niet als bedreiging maar was vooral blij voor haar dat ze dit kon delen met iemand. Muziek, kunst en nog andere raakvlakken die ze wel bij hem had, en niet bij mij. Het maakt haar completer.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven het een enorm gaaf concept te vinden in de eerste dagen na ons gesprek dat mijn vrouw een vriend heeft. Niet alleen de seksuele/erotische fantasie van mij draaide op volle toeren maar ook het gelukzalige idee voor haar dat ze iemand had gevonden, en dit met mij durfde te delen.
Internet was een goede raadgever, lezen lezen en nog eens lezen gaf het concept wat we samen hadden ontdekt een naam, polyamorie. Jemig er zijn meer mensen die dit beleven. En niet zomaar een paar.. Het leek wel of half Nederland aan de polyamorie zit. zoveel informatie die eigenlijk allemaal het zelfde beschreef. Een aantal stereotypen die absoluut niet bij ons van toepassing zijn, andere die wel heel goed bij ons aansloten.
Openheid en eerlijkheid zijn misschien wel de sterkste punten die we samen delen. Niets is een geheim, alle nieuwe informatie, gesprekken kunnen besproken worden.

De eerste date die Eline en haar vriend gepland hadden was in Apeldoorn. We zouden elkaar ontmoeten in de loge van het hotel, waar we 2 kamers geboekt hadden. een voor Eline en mij en de andere voor haar vriend. Of hoe het ook zou lopen... Ik ben na een bak koffie een verwendag gaan genieten in een spa-resort en Eline en haar vriend hebben de middag en het begin van de avond samen door gebracht. Heerlijk gegeten met zijn drieën die avond in een restaurant. Hoe we de nacht zijn doorgekomen en meer laat ik in het midden.
De polyamorie relatie was een feit. Er was geen ontkomen meer aan, de kogel was door de kerk, het hek van de dam, het eerste schaap over de dam, en welke andere metaforen je maar wil bedenken zijn denk ik allemaal wel van toepassing.
Het begin is zeker niet het einde!

Welkom en over MeNonPoly

Eerst maar eens voorstellen. Ik ben een man van 41, bijzonder gelukkig getrouwd met een vrouw van 44, woonachtig en werkzaam in Luxembourg sinds 2005.
Zoals mijn naam zou kunnen verraden ben ik niet Polyamoreus ingesteld. Gelijk een kanttekening hierbij, ik hou wel van mensen, en vooral vrouwen kunnen mijn gedachten flink laten afdwalen van mijn normale dagelijkse manier van zijn en doen. Echter weet ik van mezelf dat ik niet in staat zou zijn om met een andere vrouw dan mijn eigen een relatie te kunnen beginnen.
Daarin tegen kan ik prima in een situatie kunnen leven waar mijn vrouw een relatie heeft naast het huwelijk wat wij samen hebben. Sterker nog dit is iets wat ik ambieer.

Waarom ik daar zo zeker van ben? Dat is voortgekomen uit ervaring.

Medio 2007 is mijn vrouw gevoelens gaan ontwikkelen voor een andere man. Hier is ze al heel snel heel open en eerlijk over geweest tegen mij en uren praten met elkaar, zonder verwijten of angst gevoelens van mijn kant hebben we hier al vrij snel een goede weg in gevonden.
Ik ben er achter gekomen dat ik de emotie jaloezie niet ken. Ik gun echt iedereen het zijne en hoef niet perse meer of hetzelfde te hebben dan iemand anders. Ik leef in de gedachte dat ik voldoende heb aan wat ik om me heen kan vergaren door te zijn wie ik ben. De juiste mensen komen op je pad, en soms helaas ook mensen die achteraf niet bij je passen. Van deze mensen moet je afscheid nemen omdat het uiteindelijk beter voor beide partijen is. Hierdoor hou je een redelijke pure omgeving over rond om je heen.

Een van de meest belangrijke voorwaarden voor het niet hebben van jaloezie is, naar mijn mening, niet bang zijn te verliezen. Met deze stelling valt ongeveer 80% van de mensen me in de rede normaal gesproken met de vraag: "Ben je niet bang je vrouw te verliezen dan?" Het antwoord hierop is simpel, Ja dat ben ik wel. Alleen de gedachte zonder haar in het leven te moeten staan kan mij tot een lichte vorm van paniek en waanzin brengen. Helaas heb ik deze emotie 4 jaar geleden bijzonder heftig moeten ervaren toen bij haar borstkanker werd vastgesteld. Op dat moment was de angst haar te verliezen bijzonder groot. Maar deze manier van verliezen is niet vergelijkbaar met het verliezen aan een andere man ( of vrouw ( ik verbaas me niet zo snel meer over nieuwe ontwikkelingen)).

Mijn vrouw en ik zijn enorm hecht met elkaar verbonden, voelen en vullen elkaar aan op vlakken waar we zelf nog wel eens verbaasd over zijn, voornamelijk achteraf. Hier praten we dan over en komen eigenlijk meestal tot de conclusie dat we echt bij elkaar horen te zijn.

Echter, zij heeft in diverse dingen een wat andere smaak dan ik. Kunst, muziek, vrije tijdbesteding en zo kan ik nog wel een paar dingen opnoemen die ons duidelijk verschillend maken van elkaar. Deze dingen weet je, meestal, niet als je elkaar leert kennen en hopeloos verliefd wordt. Dit komt pas later in je relatie aan de orde. Het feit dat zij graag dingen doet, bezoekt of naar luistert waar ik geen affectie mee heb heeft ze in het verleden wel eens aangegeven als een gemis. Door rekening met elkaar te houden laat je dingen die je partner niet graag doet wat vaker links liggen, terwijl je deze toch graag met de ander zou willen delen.
Een tweede punt is misschien nog wel belangrijker in het verhaal jaloezie. Toen wij elkaar leerden kennen en een ruim jaar later zijn gaan trouwen, heb ik geen eigendom bewijs  ontvangen van de vriendelijke ambtenaar die ons in het echt verbonden heeft. Mijn vrouw is van zichzelf gebleven, net zo goed als ik mijn eigen "ik" heb behouden op dat moment. Je loopt als getrouwd stel het gemeentehuis uit, maar er heeft geen overdracht van recht plaats gevonden.
Dit is mij in de afgelopen jaren meer en meer duidelijk geworden.
Je kiest voor elkaar, je deelt enorm veel met elkaar maar iedere persoon blijft van zichzelf.
Door vrijheid te blijven geven aan de ander behoud je ook je eigen vrijheid, niet dat dit een reden moet zijn om vrijheid te geven. Zie het als een bijkomend cadeautje :-)

De 80% die mijn vrouw en ik als raakvlak hebben en waar we elkaar prima in kunnen aanvullen waar nodig geeft ons meer dan voldoende basis om onze relatie als bijzonder stabiel en gelukkig te mogen ( en kunnen ) typeren. Die andere 20% die kunnen we ieder op zijn of haar manier invullen.
Zij ondermeer op het gebied van Polyamorie, ik ondermeer met mijn werk en hobby's.