de "darkside" van polyamorie

Als je als mens dingen om je heen ziet gebeuren, is het bijna onmogelijk om geen oordeel te hebben. Dit oordeel heeft een aantal zaken als basis.
De grootste basis hierin zijn je eigen waarden en normen. Deze zijn gecreëerd door zaken als je opvoeding, je levenservaring, je omgeving en je geloof. Ook al ben je atheïst dan heb je nog een geloof, laat ik daar duidelijk over zijn. Je belangrijkste geloof is dat in mensen.
Als je dat eenmaal kwijt bent, dan is er weinig meer over waar je houvast aan kan vinden.
Voor de duidelijkheid, ik ben dat vertrouwen absoluut niet kwijt!

Ik oordeel ook, plaats mensen bij de eerste indruk in een niet echt gedefinieerd hokje. De eerste indruk komt denk ik in de basis neer op "Past wel bij me of niet". Veel mensen passen in het hokje "Past bij me". Met deze mensen raak ik dan vroeg of laat aan de praat, over van alles en niks. Ik hoop altijd dat het onderwerp van gesprek me boeit, me iets kan leren of zelfs een duidelijke hint is dat ik die mensen vaker wil spreken. Dit kunnen mannen of vrouwen zijn, ik maak daar bij voorbaat geen bewuste keuze in.

Ik heb het voordeel mensen in de polyamorie wereld te mogen leren kennen, tot nu toe met een aantal mensen een open en goed gesprek mogen hebben. Gesprekken die mijn visie op de poly-wereld en het poly "zijn" feitelijk alleen maar bevestigd hebben.
Wat is dan mijn visie op de de poly-wereld en vooral het poly "zijn"?
Feitelijk deel ik de mening van veel mensen, Ik ben er van overtuigd dat een persoon van meerdere mensen tegelijk kan houden. En dit gevoel zou moeten kunnen beleven in de mate die hij of zij er behoefte aan heeft.


In de gesprekken die ik in de afgelopen tijd heb mogen voeren is mij wel duidelijk geworden dat er ook een keerzijde is aan de romantische, open, heerlijk verliefde kant van de relaties die ontstaan. Deze keerzijde uit zich vaak in de complexe manier van leven.
In eerste instantie is dat de "zogenaamde" primaire partner, deze heeft zijn plaats in het leven van beide en wil deze graag behouden. De polyamorist ziet hier doorgaans geen probleem in omdat de verhoudingen duidelijk zijn, waar de primaire partner zijn positie binnen de relatie aangevallen kan zien. Dit vraagt in de eerste plaats om veel praten met elkaar, open en eerlijk praten en vooral duidelijk zijn tegen over elkaar over gevoelens. Een van de grote vooroordelen die bijna direct uit de wereld geholpen moet worden is dat het niet gaat om een bevlieging maar om een substantiële emotie. Deze emotie is niet iets wat zomaar even aan de kant gezet kan worden door de persoon die het ervaart. Dit vraagt enorm veel van beide partijen. Pijn kan en zal worden ervaren door beide partijen. Emoties als verraad en bedrog zullen de revue passeren.

Echter is polyamorie, mits goed bedreven, iets moois waar beide partijen veel aan kunnen hebben.
Ik heb dit gezien bij Eline en mijzelf. Het heeft veel gebracht en we hebben niks verloren. Ik ben me er van bewust dat dit vooral komt omdat wij enorm veel praten en eerlijkheid hoog in het vaandel hebben staan. Niets blijft onbesproken tot beide partijen duidelijkheid hebben over het te bespreken onderwerp. Dit gebeurd niet altijd in een sessie, soms wel. Hiermee voorkomen wij dat de donkere kant van de polyamorie ons leven kan betreden.
Ik ben me er van bewust dat het voor iedereen anders is, en elke situatie uniek is. Echter als je terug gaat naar de basis zijn de emoties voor iedereen gelijk. Het verschil zit hem in benadering van elkaar en de  gevoelens die daarmee gepaard gaan.

Als je eenmaal de donkere kant van de polyamorie tegenkomt, schroom deze niet, hij hoort erbij. Ook deze kant verdient aandacht, misschien wel meer dan de zonnige zijde op dat moment.
Als je het gevoel hebt dat je de donkere kant niet aankan, kijk om je heen en vraag hulp. Vergeet plaatsvervangende trots en ben open. Eerst naar jezelf, misschien naar een naaste vriend of vriendin. Deze kunnen je helpen jouw kijk op de dingen in een ander daglicht te zetten. Bovenal blijf praten met je partner.
Als je hiermee stopt, stopt alles. En zelfs in deze situatie is stilstand achteruitgang. Waar een pas op de plaats om "tijd om na te denken" geen stilstand is. Nadenken is tenslotte een energie verslindende bezigheid.


Voor de duidelijkheid, voor Eline en mijzelf is de donkere zijde niet actueel, en in alle eerlijkheid verwacht ik deze ook niet tegen te komen. Wel kan ik een oor aanbieden aan diegene die het nodig hebben.

De vooroordelen naar een Monopolist

Laat ik voorop stellen dat ik nooit in monogamie heb geloofd in mijn leven, er zijn zeker tijden geweest dat ik de vrije liefde van heel dichtbij heb beleefd. Vooral gezien moet ik eerlijkheidshalve zeggen, niet zo zeer zelf beleefd.
In die tijd chatte ik op IRC in rooms die als onderwerp "swingen" droegen. Ik was in die tijd vrijgezel, kon vrij gaan en staan waar ik wilde en hoefde feitelijk alleen met werk rekening te houden. Proberen op tijd naar bed te gaan door de week was de enige beperking die mij uit de chatrooms hield af en toe. Ik had met de vaste bezoekers leuke contacten, maar was altijd duidelijk dat ik een "niet actief swinger" was. De gedachte dat koppels elkaar de vrijheid konden geven om sex met andere te hebben was wel een gedachte die mij altijd enorm heeft bezig gehouden.
Vreemde situaties meegemaakt in die tijd, met een man en vrouw van een koppel apart van elkaar zitten praten over wensen en grenzen waarin na aardig wat uren het advies van mijn kant alleen maar kon zijn om eens goed met elkaar te praten en de wensen uit te spreken. Ze zaten, zonder het van elkaar te weten, met de zelfde wensen en durfde deze niet direct uit te spreken tegen elkaar, bang te de ander shockeren. Dat koppels te weinig met elkaar praten is mij toen heel duidelijk geworden.

Wat mij over die tijd nog wel het meest verbaast is dat er, meestal door mannen,  het vooroordeel bestond dat mijn stellige niet actieve rol in het geheel een show zou zijn om juist voor de vrouwen aantrekkelijker te willen zijn. "Playing hard to get" was een veel gehoorde term die mij ten delen viel, iets wat moeilijk uit te leggen is aan mensen die dit vooroordeel hadden klaar. De reden dat dit gebeurde is omdat ik niet voldeed aan het stereotype beeld wat binnen de swingers groepen als "normaal" werd gezien. Ik heb me nooit veel aangetrokken van de mening van anderen, luister er wel naar en ben altijd benieuwd naar wat anderen te zeggen hebben. Maar heb altijd vastgehouden aan mijn eigen waarden en normen die ik mezelf gesteld heb.

In de jaren na mijn ervaringen in de swingers wereld zijn er wat dingen gebeurd in mijn prive leven die het moeilijk maakte voor mij om vertrouwen te hebben in een monogame relatie. Het gevoel van vrijheid en kunnen doen en laten wat ik graag wilde doen had de overhand, weinig rekening houden met de mensen die dicht bij me stonden. Ik heb in deze periode dingen gedaan die de zelfde mensen om mij heen hebben gekwetst. Hier heb ik tot op de dag van vandaag nog veel spijt van.

Nu ik inmiddels getrouwd ben met Eline, heb ik veel mogen leren over de waarde van een relatie. Wij praten veel met elkaar over alles wat op ons pad komt, schuwen niet alles bespreekbaar te maken met elkaar. Mijn monogame overtuiging is volledig terug gekomen in mijn manier van denken en doen. Het feit dat Eline overtuigd polyamorisch is juich ik alleen maar toe. Ik ben enorm blij voor haar dat ze heeft gevonden wat de leegte in haar gevoel kan opvullen.
Echter als het onderwerp ter tafel komt, snappen veel mensen niet dat ik monogaam ben. Zonder te generaliseren, aan de ene kant hoor je van, voornamelijk, mannen dat omdat Eline met iemand anders een relatie kan hebben, ik dat toch zeker ook kan. Dit soort opmerkingen hebben sex als basis. Vrouwen vinden het doorgaans dat de manier waarop ik in de relatie sta mooi. Dat verwijst dan meer naar emotie.

Toch wordt er met regelmaat vreemd tegen mij aangekeken heb ik het gevoel.
Alsof ik ben zoals ik ben, of zeg te zijn zoals ik ben, om een bepaald beeld op te wekken. Ik mezelf een verhaal verkocht heb waar ik naar ben gaan leven en feitelijk mezelf voorlieg. Ik ben, als ik mezelf goed kan inschatten, makkelijk in de omgang, niet bang een gesprek aan te gaan, zelfs altijd nieuwsgierig naar wat een ander bezighoudt. Daarnaast kan ik met vlagen uitdagend zijn naar vrouwen, een flirt aan durf te gaan of een opmerking te maken die op meerdere manieren uitgelegd zou kunnen worden. In dit soort situaties kan het nog wel eens voorkomen dat er gedacht kan worden dat ik toch niet zo monogaam ben als ik zeg te zijn.
En toch kennen deze flirts hun grenzen. Ik zal me niet laten verleiden tot dingen die niet passen binnen mijn overtuiging van monogaam persoon. Hier is voor mij de duidelijke grens die niet overschreden kan worden.

Toch heb ik soms sterk het gevoel, niet dat ik dit kan onderbouwen, dat er van mij wordt verwacht als echtgenoot van een polyamoriste ook deze weg zou moeten bewandelen. Dat dit ook zonder probleem zou moeten kunnen. En waarom vraag ik me dan af, waarom zou ik ook een relatie moeten hebben als mijn vrouw dat ook "mag" van mij? Omdat de evolutie heeft bepaald dat mannen jagers zijn? Omdat het dierenrijk als spiegel zou moeten fungeren voor de mens en monogamie een utopie is? Omdat ik volledig begrijp waarom mijn vrouw de dingen voelt die ze voelt ik dat ook moet voelen? Bizar dat als je dan niet voldoet aan het verwachte beeld je feitelijk in twijfel wordt genomen. In het dierenrijk is 3% van de soorten monogaam. Misschien pas ik in de spiegel die wordt voorgehouden wel in die 3%. Ben ik een van de weinige mannen die geen behoefte heeft aan een andere vrouw naast Eline.

Ik kom graag in contact met andere mensen die anders in het leven staan, die er andere gedachtes op na houden. Juist van deze mensen hoop ik altijd dat er geen vooroordelen afkomen, ik niet bij voorbaat in een hokje wordt geplaatst waar ik niet in thuis hoor.
Ik wil hiermee niet zeggen dat mij dit de laatste tijd is overkomen, tenminste dat vermoed ik niet. Ons bezoek aan het "PAM Lentefeest" was een bijzonder prettige ervaring. Hier kennis mogen maken met een stel waarvan de man ook monogaam is. Kijk er nu al naar uit om verder met deze mensen in gesprek te komen, vooral ook om van hem te horen hoe hij met de vooroordelen omgaat die je als monogaam man in een poly relatie tegenkomt, en met alle andere emoties die erbij komen kijken.

Wellicht zijn er nog meer mensen die dit ervaren en hun gevoel erover willen delen. Ik ben bijzonder benieuwd!

Lentefeest PAM

We hebben het gedaan, we zijn er geweest en hebben een gezellige avond gehad.
Leuke mensen leren kennen, dat vooral.

Het begin van de avond was niet helemaal mijn "ding", om het zo uit te mogen drukken, maar ik kan begrijpen dat het wel het ijs breekt voor een hoop mensen om wellicht later op de avond toch nog even een babbel met elkaar te gaan maken. Ik ben meer passief in die dingen, helpt ook wel dat ik niet op zoek ben naar contacten met de nadruk op polyamorie.

Ik kijk graag naar mensen, geniet van de diversiteit en vooral hoe verschillend mensen kunnen genieten op een avond als deze. De een is meer een type om rond te fladderen en met veel mensen een korte babbel te hebben waar de ander druk bezig is het, wellicht eerder gemaakte (virtuele) contacten verder uit te breiden en zich voornamelijk op een persoon richten.

Ook de diversiteit van dansen heeft me bijzonder gefascineerd, ik ben zelf niet het "voetjes van de vloer" type maar kan heerlijk genieten van de ingetogen of juist heel uitbundige manier waarop mensen zich kunnen laten meevoeren op de maat van de muziek.

Wat mij vooral opviel was dat er een duidelijke tweedeling gemaakt zou kunnen worden als je de aanwezige mensen bekijkt, dit geheel zonder te oordelen!
Er is duidelijk een groep te onderscheiden die polyamorie beleven als iets dat dicht in de buurt ligt van dingen als meditatie, verheven gevoel, geestelijke vrijheid en alle kernwoorden die je in die richting zou kunnen plaatsen. De andere groep zijn de mensen die het meer tegenover gesteld bekijken. Meer "aards" als je het zo mag benoemen. Ik weet dat ik hierin een tweedeling maak die voor de individu niet opgaat. Toch durf ik deze opdeling te maken.
Als ik mezelf qua persoon zou moeten indelen, en dat is niet meer dan logisch als ik dat doe, zou ik mezelf in de meer aardse groep plaatsen. Ik zie dingen zoals ze zijn en bepaal daar mijn waardeoordeel over, zet het in een voor mij begrijpelijk kader en kan er op die manier mee leven. Ik zie niet dat meditatie, astrologie en andere ontastbare dingen mij persoonlijk zouden kunnen helpen bij het begrijpen van de aardse dingen. Die moeten logisch zijn voor mij, terug te brengen naar hapklare brokken om ze op die manier te kunnen verwerken.

Toch vraag ik me af hoe ik in het leven zou staan als ik meer aan de andere kant van de schutting zou kijken en bezig zou gaan met dingen als meditatie en eens om de hoek zou gaan kijken bij bijvoorbeeld tantra.
Ik sta er voor open. Maar eens met Eline over hebben misschien.

Terug naar het feest. Als monogame man beleef je een avond als deze toch op een andere manier dan menig ander man of vrouw aanwezig die avond. Er waren duidelijk stellen, maar ook mensen die openstonden nieuwe mensen te ontmoeten. Ik zag dat allemaal vanaf de zijlijn gebeuren. Een bijzondere leuke ervaring die zeker vraagt om er de volgende keer wellicht weer bij aanwezig te zijn.
Wie weet ken ik tegen die tijd wat meer mensen die tijdens het feest aanwezig zijn.

Nu maar eens goed gaan slapen en de nieuwe indrukken de kans geven hun plaats te vinden.

Dromen zijn van jezelf. Maar soms wil je ze delen.

Ik ben de afgelopen dagen terug gekomen op een vraagstuk wat me al tijden, misschien wel jaren onderhand, bij vlagen bezig kan houden.
Wat is van jezelf en wat is iets van je partner en jou samen.

Laat me mijn gedachten kronkel eerst wat verder toelichten.
Als je aan het dagdromen ben gaat dat vaak sneller dan je kan praten, je laat 101 verschillende voorwaarden en ideeën de revue passeren om uiteindelijk ergens uit te komen wat je aanstaat. Meestal in die dagdromen komen dagelijkse hindernissen niet aan de orde, of ze moeten een onderdeel zijn van die dagdroom. Dit delen met iemand is vaak onmogelijk, simpelweg omdat je niet de hele gedachtengang kan herhalen, en de luisterende persoon zich niet kan inleven in jouw manier van denken van dat moment.

We hebben allemaal wel eens zo'n moment gehad. Een moment dat in tijd maar heel kort duurt, maar in je gedachten wel uren geduurd kan hebben. Hele speelfims kunnen zich afspelen in seconden. Het onderwerp waar je over kan dagdromen wordt denk ik bepaald door je gemoedstoestand.

Als je vaak dagdromen hebt over het zelfde onderwerp is de kans bijzonder groot dat het een diep geworteld verlangen is, waar je uiteindelijk iets concreets mee wil gaan doen. Dit bespreekbaar maken is een drempel die je niet makkelijk neemt. Dit omdat je het volledige verhaal, je gedachtegang en je gevoel wat erbij komt uit moet gaan leggen aan iemand die nog geen idee heeft waar je over gaat vertellen. Dit is vaak een reden om er maar niet over te beginnen vrees ik.

Maar een verlangen naar iets wat in jouw ogen werkelijkheid zou kunnen worden, wil je graag bespreekbaar  maken, ook al weet je misschien van te voren dat is als een bom gaat inslaan. Hoe begin je dat complexe verhaal, je bent waarschijnlijk zelf het begin van de gedachten reeks allang vergeten.

Om een duidelijk verhaal zonder teveel vraagtekens achter te laten is het verstandig om je verhaal goed voor te bereiden, Schrijf het op voor jezelf, zorg ervoor dat als je begint je niet aan het einde of in het midden van jouw verhaal vertelt. De kans dat de luisterende partij je na 2 zinnen al volledig kwijt is, is dan bijzonder groot. Hierdoor verlies schep je onduidelijkheid in wat je uiteindelijke bedoeling is van je relaas.
Zet jezelf een doel voor je eerste gesprek, en werk in je verhaal naar dit doel toe.
Verdeel je complete verhaal in "hap klare brokken", desnoods over meerdere keren met elkaar praten. Geef de andere partij tijd en ruimte om na te denken over wat je hebt gezegd en verwacht niet dat het allemaal de eerste keer begrepen wordt. Vergeet niet dat jij in je hoofd al 101 stappen vooruit bent. Rem jezelf af om ervoor te zorgen dat jouw verhaal, zoals jij het graag wil vertellen volledig aan bod komt. Ben voorbereid op onbegrip en afwijzing en bedenk van te voren hoe je hierop gaat reageren.
Bovenal ben eerlijk en open over wat je wil vertellen.

Ik hoop dat je met deze eerste stappen een flinke stap vooruit kan betekenen in het delen van je verlangen en na wellicht (vele) uren samen dit verlangen veilig om kan zetten in werkelijkheid.

Wie mag het weten?

Iedereen heeft wel een of meer dingen die niet zomaar gedeeld worden met de rest van de wereld. Ze blijven binnen de spreekwoordelijke 4 muren. Het zijn vaak dingen die met taboe of schaamte omgeven worden. Of de onderwerpen gaan de ander gewoon weg niets aan.
Neem nou de uitspraak van Jiskefet "Heb je nog geneukt?". Kom ik een collega tegen die dat spontaan tegen me roept.. Ik zeg ja, wil er verder op in gaan, was dat niet de bedoeling. Niet dat ik dat van te voren niet had bedacht, maar ik lok graag de reactie uit.

Zo bespreek je niet uitgebreid hoe je huwelijk in elkaar steekt, terwijl dit best iets is om trots op te zijn, of je goed advies van iemand kan krijgen als je ergens tegen aanloopt.
Nu weet ik natuurlijk niet of dit bij vrouwen anders gaat, of die deze dingen wel met elkaar bespreken, in ieder geval nooit wanneer ik erbij ben :-)

Nu het thema polyamorie.. Hoe open kan je daar over zijn zonder tegen een muur van onbegrip, vooroordelen en 1001 andere negatieve, onwetende menigen aan te lopen?
Ik denk niet dat ik ooit op mijn werk niet zo 1 2 3 aan een collega ga vertellen dat de vriend van mijn vrouw dit weekeind gezellig komt, of dat ik op tijd naar huis moet doe dag omdat mijn vrouw vroeg weg moet naar haar vriend. Alhoewel ik bijzonder open ben en geen of heel weinig gêne ken, probeer ik toch altijd wat dingen prive te houden of de ander niet teveel voor het blok te zetten. Zeker niet tot ik een bepaalde vorm van zekerheid voel ten opzichte van de ander dat hij het aan zou kunnen om te weten hoe de vork in de staal zit.

Aan de andere kant, zeg hallo!!! het is ons leven, wij zijn er helemaal gelukkig mee en dan zal een ander er een ander oordeel over mogen hebben? Iedereen zou rondom ons heen moeten dansen van blijdschap ( voor ons of voor zichzelf omdat er ogen geopend zijn). Ik verwacht dat als je als man tegen een andere man zegt dat je een vriendin hebt naast je huwelijk, je opmerkingen zal krijgen in de trant van "wow dat heb je goed voor elkaar", "kom je thuis iets tekort" of "gaaf vreemdgaan met toestemming!". Haantjes gedrag maximaal. Vrouwen die een relatie hebben naast hun huwelijk zullen met ongeloof worden onthaalt denk ik. Vrouwen onder elkaar, als in vriendinnen, zullen waarschijnlijk minder veroordelend omgaan met elkaar en zullen openstaan voor de reden waarom en hoe het allemaal practisch in zijn werk gaat.

Polyamorie is een mooi, liefdevol concept wat een schitterende aanvulling op je leven kan zijn als dit bij je past. Maar helaas zal je voorzichtig moeten zijn om het naar buiten te brengen. Vrienden die je echt nastaan kan je, naar eigen oordeel, wel informeren. Collega's zou ik persoonlijk buiten alles houden. Ouders en andere familie is een inschatting die ieder voor zich moet maken, maar ben er voorzichtig mee zou ik willen  adviseren.

Geniet er vooral met elkaar van, dat is denk ik een van de meest belangrijke tips die ik iedereen kan geven. Want uiteindelijk moet je met elkaar op een lijn blijven om het tot een succes te laten komen, en houden.

Zoeken, vinden of gevonden worden..

Eline haar eerste vriend kent ze nu dus een aantal jaar. heel erg bevredigend is het niet voor haar.
Door zijn situatie is hij niet de gelegenheid om veel tijd met haar door te brengen. Dit is natuurlijk ook een keuze die hij maakt. Ik zeg altijd er zijn twee opties in zo'n geval: Tijd en Prioriteit. maar dat heeft waarschijnlijk meer met mijn instelling te maken dan met een realiteit die ik op een ander mag toepassen. Ik probeer het hem ook niet kwalijk te nemen dat hij de keuzes maakt die hij maakt en zijn prioriteit niet wat vaker bij Eline legt.

In alle eerlijkheid kunnen we wel stellen dat Eline op dit moment poly-vrijgezel is en verlangt naar dat extra gevoel wat ze heeft gevoeld in de tijd met haar vriend.

Nu kan je verschillende wegen bewandelen om iemand tegen het lijf te lopen.

Een van de meest voor de hand liggende opties is toch wel internet. Hier kom je echt van alles tegen. Ik gok dat een gemiddelde dating site 70% van de mannen die een vrouw zoekt, deze zoeken naast hun huidige relatie. De vrouw weet van niks, mag ook absoluut niets te weten komen en afspraakjes die gemaakt worden draaien om sex. Oke dit zoeken we niet.

We? ja Eline zoekt en wij hopen te vinden. Zoals ik eerder schreef is Eline completer als mens met een vriend. Gelukkiger ook, dus als ik op dit moment een wens mag maken zou dat zijn dat Eline een "Prins op een wit paard" aan de haak kan slaan. Niet dat we nu niet gelukkig, maar ik weet dat er meer is.

Dus uitwijken naar dating websites die als thema polyamorie zeggen te hebben.
Ok hier is de spoeling mannen die alleen sex willen dunner, je komt profielen tegen van mannen die er bijzonder aantrekkelijk eruit zien en knipogen worden links en rechts uitgedeeld.

Het zou mijn ding niet zijn, je profiel aanmaken, jezelf in de etalage zetten, en wachten tot iemand het licht ziet en denkt bij zichzelf.. Daar ga ik eens een berg energie in steken.
Misschien schrikt het wel af dat ik van alles op de hoogte ben bij menig man. Ik heb werkelijk geen idee. Misschien ben ik wel bevooroordeeld in mijn menig over Eline als ik niet snap waarom de mannen niet voor haar in de rij staan. Ik bedoel ze is geen doorsnee vrouw, een echte vrouw-vrouw, ziet er heerlijk uit,staat open voor enorm veel en ze kan gaan en staan waar ze wil. Niets stiekem, niets moeilijk.

Het is dus niet makkelijk om een serieuze relatie naast je relatie te vinden. We zetten onze zoektocht voort. Hopen te vinden, of gevonden te worden.

En toen was er....

En toen was er het moment daar dat Eline ( mijn lieve vrouw ) haar vriend ging ontmoeten.

Ze had al maanden met contact met hem via een online spel, ze deelden een kleine 2-3 uur per dag met elkaar als ze aan het spelen waren. Er was al een hechte band ontstaan tussen die twee maar nooit een onvertogen woord of toespeling gemaakt van die in de richting zou kunnen wijzen van welke vorm van liefde of verliefdheid dan ook. Toch was er duidelijk *iets* meer tussen die twee.

De eerste ontmoeting op een doordeweekse dag op een terras in het zuiden van Nederland.

Zenuwen aan alle kanten, toch ook wel een vertrouwd gevoel dat het goed zat. Eline in haar auto, ik in de mijne erachteraan. Ik zou op gepaste afstand in de buurt blijven om zeker te weten dat Eline er een goed gevoel bij zou hebben, en dan zou ik terug naar huis rijden.

Na ongeveer een half uurtje een telefoontje met Eline om te horen hoe het aanvoelde, terug onderweg naar huis.
Op zich wel een vreemd gevoel die eerste keer, maar vol vertrouwen. Die zelfde avond honderd uit met elkaar gepraat, nog niet eens over poly of verliefd zijn maar gewoon over dat het goed aanvoelde en dat Eline een heerlijke gezellige dag achter de rug had.

Na de ontmoeting is en even overheen gegaan tot Eline en ik er weer dieper op zijn ingegaan. Wel had Eline in die periode duidelijk weer vlinders in haar buik. Ze speelde nog regelmatig het spel, sprak via skype, luisterde samen naar *hun* muziek.

Lang ging er niet overheen tot Eline de stap durfde te zetten om haar gevoelens met mij te bespreken. Achteraf een leuk bijkomend detail is dat we dit gesprek op onze trouwdag hebben gehad met elkaar.
Ik was niet verbaasd, had in de voorgaande periode duidelijk gemerkt dat ze *iets* deelde met hem wat ze niet met mij had. Ik voelde het niet als bedreiging maar was vooral blij voor haar dat ze dit kon delen met iemand. Muziek, kunst en nog andere raakvlakken die ze wel bij hem had, en niet bij mij. Het maakt haar completer.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven het een enorm gaaf concept te vinden in de eerste dagen na ons gesprek dat mijn vrouw een vriend heeft. Niet alleen de seksuele/erotische fantasie van mij draaide op volle toeren maar ook het gelukzalige idee voor haar dat ze iemand had gevonden, en dit met mij durfde te delen.
Internet was een goede raadgever, lezen lezen en nog eens lezen gaf het concept wat we samen hadden ontdekt een naam, polyamorie. Jemig er zijn meer mensen die dit beleven. En niet zomaar een paar.. Het leek wel of half Nederland aan de polyamorie zit. zoveel informatie die eigenlijk allemaal het zelfde beschreef. Een aantal stereotypen die absoluut niet bij ons van toepassing zijn, andere die wel heel goed bij ons aansloten.
Openheid en eerlijkheid zijn misschien wel de sterkste punten die we samen delen. Niets is een geheim, alle nieuwe informatie, gesprekken kunnen besproken worden.

De eerste date die Eline en haar vriend gepland hadden was in Apeldoorn. We zouden elkaar ontmoeten in de loge van het hotel, waar we 2 kamers geboekt hadden. een voor Eline en mij en de andere voor haar vriend. Of hoe het ook zou lopen... Ik ben na een bak koffie een verwendag gaan genieten in een spa-resort en Eline en haar vriend hebben de middag en het begin van de avond samen door gebracht. Heerlijk gegeten met zijn drieën die avond in een restaurant. Hoe we de nacht zijn doorgekomen en meer laat ik in het midden.
De polyamorie relatie was een feit. Er was geen ontkomen meer aan, de kogel was door de kerk, het hek van de dam, het eerste schaap over de dam, en welke andere metaforen je maar wil bedenken zijn denk ik allemaal wel van toepassing.
Het begin is zeker niet het einde!

Welkom en over MeNonPoly

Eerst maar eens voorstellen. Ik ben een man van 41, bijzonder gelukkig getrouwd met een vrouw van 44, woonachtig en werkzaam in Luxembourg sinds 2005.
Zoals mijn naam zou kunnen verraden ben ik niet Polyamoreus ingesteld. Gelijk een kanttekening hierbij, ik hou wel van mensen, en vooral vrouwen kunnen mijn gedachten flink laten afdwalen van mijn normale dagelijkse manier van zijn en doen. Echter weet ik van mezelf dat ik niet in staat zou zijn om met een andere vrouw dan mijn eigen een relatie te kunnen beginnen.
Daarin tegen kan ik prima in een situatie kunnen leven waar mijn vrouw een relatie heeft naast het huwelijk wat wij samen hebben. Sterker nog dit is iets wat ik ambieer.

Waarom ik daar zo zeker van ben? Dat is voortgekomen uit ervaring.

Medio 2007 is mijn vrouw gevoelens gaan ontwikkelen voor een andere man. Hier is ze al heel snel heel open en eerlijk over geweest tegen mij en uren praten met elkaar, zonder verwijten of angst gevoelens van mijn kant hebben we hier al vrij snel een goede weg in gevonden.
Ik ben er achter gekomen dat ik de emotie jaloezie niet ken. Ik gun echt iedereen het zijne en hoef niet perse meer of hetzelfde te hebben dan iemand anders. Ik leef in de gedachte dat ik voldoende heb aan wat ik om me heen kan vergaren door te zijn wie ik ben. De juiste mensen komen op je pad, en soms helaas ook mensen die achteraf niet bij je passen. Van deze mensen moet je afscheid nemen omdat het uiteindelijk beter voor beide partijen is. Hierdoor hou je een redelijke pure omgeving over rond om je heen.

Een van de meest belangrijke voorwaarden voor het niet hebben van jaloezie is, naar mijn mening, niet bang zijn te verliezen. Met deze stelling valt ongeveer 80% van de mensen me in de rede normaal gesproken met de vraag: "Ben je niet bang je vrouw te verliezen dan?" Het antwoord hierop is simpel, Ja dat ben ik wel. Alleen de gedachte zonder haar in het leven te moeten staan kan mij tot een lichte vorm van paniek en waanzin brengen. Helaas heb ik deze emotie 4 jaar geleden bijzonder heftig moeten ervaren toen bij haar borstkanker werd vastgesteld. Op dat moment was de angst haar te verliezen bijzonder groot. Maar deze manier van verliezen is niet vergelijkbaar met het verliezen aan een andere man ( of vrouw ( ik verbaas me niet zo snel meer over nieuwe ontwikkelingen)).

Mijn vrouw en ik zijn enorm hecht met elkaar verbonden, voelen en vullen elkaar aan op vlakken waar we zelf nog wel eens verbaasd over zijn, voornamelijk achteraf. Hier praten we dan over en komen eigenlijk meestal tot de conclusie dat we echt bij elkaar horen te zijn.

Echter, zij heeft in diverse dingen een wat andere smaak dan ik. Kunst, muziek, vrije tijdbesteding en zo kan ik nog wel een paar dingen opnoemen die ons duidelijk verschillend maken van elkaar. Deze dingen weet je, meestal, niet als je elkaar leert kennen en hopeloos verliefd wordt. Dit komt pas later in je relatie aan de orde. Het feit dat zij graag dingen doet, bezoekt of naar luistert waar ik geen affectie mee heb heeft ze in het verleden wel eens aangegeven als een gemis. Door rekening met elkaar te houden laat je dingen die je partner niet graag doet wat vaker links liggen, terwijl je deze toch graag met de ander zou willen delen.
Een tweede punt is misschien nog wel belangrijker in het verhaal jaloezie. Toen wij elkaar leerden kennen en een ruim jaar later zijn gaan trouwen, heb ik geen eigendom bewijs  ontvangen van de vriendelijke ambtenaar die ons in het echt verbonden heeft. Mijn vrouw is van zichzelf gebleven, net zo goed als ik mijn eigen "ik" heb behouden op dat moment. Je loopt als getrouwd stel het gemeentehuis uit, maar er heeft geen overdracht van recht plaats gevonden.
Dit is mij in de afgelopen jaren meer en meer duidelijk geworden.
Je kiest voor elkaar, je deelt enorm veel met elkaar maar iedere persoon blijft van zichzelf.
Door vrijheid te blijven geven aan de ander behoud je ook je eigen vrijheid, niet dat dit een reden moet zijn om vrijheid te geven. Zie het als een bijkomend cadeautje :-)

De 80% die mijn vrouw en ik als raakvlak hebben en waar we elkaar prima in kunnen aanvullen waar nodig geeft ons meer dan voldoende basis om onze relatie als bijzonder stabiel en gelukkig te mogen ( en kunnen ) typeren. Die andere 20% die kunnen we ieder op zijn of haar manier invullen.
Zij ondermeer op het gebied van Polyamorie, ik ondermeer met mijn werk en hobby's.