Eerst maar eens voorstellen. Ik ben een man van 41, bijzonder gelukkig getrouwd met een vrouw van 44, woonachtig en werkzaam in Luxembourg sinds 2005.
Zoals mijn naam zou kunnen verraden ben ik niet Polyamoreus ingesteld. Gelijk een kanttekening hierbij, ik hou wel van mensen, en vooral vrouwen kunnen mijn gedachten flink laten afdwalen van mijn normale dagelijkse manier van zijn en doen. Echter weet ik van mezelf dat ik niet in staat zou zijn om met een andere vrouw dan mijn eigen een relatie te kunnen beginnen.
Daarin tegen kan ik prima in een situatie kunnen leven waar mijn vrouw een relatie heeft naast het huwelijk wat wij samen hebben. Sterker nog dit is iets wat ik ambieer.
Waarom ik daar zo zeker van ben? Dat is voortgekomen uit ervaring.
Medio 2007 is mijn vrouw gevoelens gaan ontwikkelen voor een andere man. Hier is ze al heel snel heel open en eerlijk over geweest tegen mij en uren praten met elkaar, zonder verwijten of angst gevoelens van mijn kant hebben we hier al vrij snel een goede weg in gevonden.
Ik ben er achter gekomen dat ik de emotie jaloezie niet ken. Ik gun echt iedereen het zijne en hoef niet perse meer of hetzelfde te hebben dan iemand anders. Ik leef in de gedachte dat ik voldoende heb aan wat ik om me heen kan vergaren door te zijn wie ik ben. De juiste mensen komen op je pad, en soms helaas ook mensen die achteraf niet bij je passen. Van deze mensen moet je afscheid nemen omdat het uiteindelijk beter voor beide partijen is. Hierdoor hou je een redelijke pure omgeving over rond om je heen.
Een van de meest belangrijke voorwaarden voor het niet hebben van jaloezie is, naar mijn mening, niet bang zijn te verliezen. Met deze stelling valt ongeveer 80% van de mensen me in de rede normaal gesproken met de vraag: "Ben je niet bang je vrouw te verliezen dan?" Het antwoord hierop is simpel, Ja dat ben ik wel. Alleen de gedachte zonder haar in het leven te moeten staan kan mij tot een lichte vorm van paniek en waanzin brengen. Helaas heb ik deze emotie 4 jaar geleden bijzonder heftig moeten ervaren toen bij haar borstkanker werd vastgesteld. Op dat moment was de angst haar te verliezen bijzonder groot. Maar deze manier van verliezen is niet vergelijkbaar met het verliezen aan een andere man ( of vrouw ( ik verbaas me niet zo snel meer over nieuwe ontwikkelingen)).
Mijn vrouw en ik zijn enorm hecht met elkaar verbonden, voelen en vullen elkaar aan op vlakken waar we zelf nog wel eens verbaasd over zijn, voornamelijk achteraf. Hier praten we dan over en komen eigenlijk meestal tot de conclusie dat we echt bij elkaar horen te zijn.
Echter, zij heeft in diverse dingen een wat andere smaak dan ik. Kunst, muziek, vrije tijdbesteding en zo kan ik nog wel een paar dingen opnoemen die ons duidelijk verschillend maken van elkaar. Deze dingen weet je, meestal, niet als je elkaar leert kennen en hopeloos verliefd wordt. Dit komt pas later in je relatie aan de orde. Het feit dat zij graag dingen doet, bezoekt of naar luistert waar ik geen affectie mee heb heeft ze in het verleden wel eens aangegeven als een gemis. Door rekening met elkaar te houden laat je dingen die je partner niet graag doet wat vaker links liggen, terwijl je deze toch graag met de ander zou willen delen.
Een tweede punt is misschien nog wel belangrijker in het verhaal jaloezie. Toen wij elkaar leerden kennen en een ruim jaar later zijn gaan trouwen, heb ik geen eigendom bewijs ontvangen van de vriendelijke ambtenaar die ons in het echt verbonden heeft. Mijn vrouw is van zichzelf gebleven, net zo goed als ik mijn eigen "ik" heb behouden op dat moment. Je loopt als getrouwd stel het gemeentehuis uit, maar er heeft geen overdracht van recht plaats gevonden.
Dit is mij in de afgelopen jaren meer en meer duidelijk geworden.
Je kiest voor elkaar, je deelt enorm veel met elkaar maar iedere persoon blijft van zichzelf.
Door vrijheid te blijven geven aan de ander behoud je ook je eigen vrijheid, niet dat dit een reden moet zijn om vrijheid te geven. Zie het als een bijkomend cadeautje :-)
De 80% die mijn vrouw en ik als raakvlak hebben en waar we elkaar prima in kunnen aanvullen waar nodig geeft ons meer dan voldoende basis om onze relatie als bijzonder stabiel en gelukkig te mogen ( en kunnen ) typeren. Die andere 20% die kunnen we ieder op zijn of haar manier invullen.
Zij ondermeer op het gebied van Polyamorie, ik ondermeer met mijn werk en hobby's.
Wat bijzonder om te lezen dat je zelf niet polyamoreus bent, maar wel je vrouw haar geliefde gunt en zelf niet jaloers bent! Voor mij iets nieuws en erg leuk om te horen, want ik geef graag positieve voorbeelden aan de wereld en aan mijn klanten die ik begeleid in ingewikkelde liefdesrelaties. Dank je voor het delen!!
BeantwoordenVerwijderen